niedziela, 26 lutego 2012

Proszczonnoje Woskresienije
















Prostitie mnie gresznoj/gresznomu/- Boh prostit.

List wielkopostny Metropolity Sawy

List wielkopostny
Jego Eminencji, Wielce Błogosławionego Sawy
Metropolity Warszawskiego i całej Polski
2012 rok
Czcigodni Ojcowie, Drodzy Bracia i Siostry!

„Nadszedł czas wysiłków i duchowych zmagań Postu.
Przystąpmy do niego wszyscy z gorliwością, ofiarowując
go Panu jako dar cnoty”
(Jutrznia poniedziałku I TygodniaWielkiego Postu, pieśń 8)

Przed nami znowu otwiera się czas wzmożonego wysiłku duchowego, wstrzemięźliwości i pokuty. Nadchodzi wiosna duchowa – Wielki Post – Święta Czterodziesiątnica.
Kościół Święty śpiewa: „Nadszedł Post, matka wstrzemięźliwości, oskarżyciel grzechów, zwiastun pokuty, życie aniołów i czas zbawienia ludzi”. (Jutrznia j.w. stichiry na stichownie).
Św. prorok Zachariasz pisze: „Post niech się zmieni dla domu Judy w wesele i radość i w święto radosne” Zach. 8,19. Post jako wstrzemięźliwość jest wynikiem posłuszeństwa i pobożności człowieka wobec Boga. Ma miejsce już w pierwotnym Kościele Starotestamentowym i był praktykowany na przestrzeni całej historii Starego testamentu.
Jezus Chrystus potwierdził go swoim przykładem poszcząc czterdzieści dni i nocy. To On powiedział: „ Ten rodzaj można wypędzić tylko postem i modlitwą” Mt. 17,21. Tak rozumieli Post śww. Apostołowie, Nauczyciele, nasi Przodkowie. I to przekazali nam, jako środek do naszego uświęcenia i zjednoczenia z Bogiem. Post jest bowiem środkiem do aktywnego naszego udziału w życiu, cierpieniach, śmierci i chwale Bogoczłowieka i Jego Świętych. Wynika stąd, że Post jest drabiną duchową, po szczeblach której wspinamy się na wysoką duchową budowlę do dni Wielkiego Tygodnia Męki Pańskiej, Błogosławionej Soboty i Nocy Paschalnej. Na tej drodze duchowego wstępowania pomaga nam nasza świadoma, serdeczna pokuta – pokajanie.
Św. Jan Klimak naucza nas, że „pokuta jest odnowieniem chrztu, środkiem oczyszczenia sumienia. Jest pogodzeniem się z Bogiem przez pełnienie dobrych uczynków, przeciwstawnych poprzednim grzechom. Jest oskarżeniem samego siebie i troską o siebie, córką nadziei i odrzuceniem rozpaczy – wolną od trosk zewnętrznych”. Św. Antoni Wielki dodaje: „Dziełem większym i sławniejszym od wszystkich innych, jakie dokonać może człowiek, jest wyznanie swoich grzechów przed Bogiem i Ojcem duchownym; osądzeniem samego siebie i bycie przygotowanym na odrzucenie każdej pokusy, do ostatniego tchnienia, tu na ziemi”. Wynika z tego, że im głębiej pokuta wnika w nasz organizm, tym szybciej osiągniemy postawiony przed sobą cel. Wielki Post ze swoimi nabożeństwami podaje nam wiele takich przykładów, czego widocznym jest Wielki Kanon Św. Andrzeja z Krety.
Bracia i Siostry!
Pokuta, to przemiana naszego nastroju, sposobu myślenia i duchowa odnowa. Inaczej, przemiana całego życia. Dlatego Kościół wzywa: „Dawco życia, otwórz mi bramy pokuty”. Kiedy człowiek pogrążony jest w grzechu, jego umysł zajęty jest wyłącznie troskami życiowymi. W takim stanie nie odczuwa on stanu swojej duszy. Pozostaje obojętnym wobec takiego stanu i zaczyna podążać fałszywą drogą.
Pokuta pomaga człowiekowi uświadamiać jego duchową nicość i grzeszność. Pamiętać należy, że bez stałej kontroli duszy nie ma owocnej spowiedzi, która jest swojego rodzaju ukoronowaniem Postu. Nasze sumienie – duchowe oko – wymaga wielu ćwiczeń, bez których nie poznamy siebie, ani swoich grzechów.
Św. Izaak Syryjczyk pisze: „ Kto jest zdolny ujrzeć siebie samego w prawdzie, ten staje się godnym ujrzenia Aniołów. A kto ujrzał swój grzech, ten jest większym od tego, kto modlitwą wskrzesza zmarłych”. W miarę oczyszczania z grzechów swojego sumienia jest w stanie dostrzec wiele innych rzeczy. Chodzi tu o walkę z grzechami przeciwstawiającymi się miłości. Ta duchowa walka jest konieczna zawsze i dla każdego. Nienawiść, złość, osądzanie, wrogość – zamykają bramy do Królestwa miłości. Dlatego też wzajemne przebaczenie win, jeden drugiemu, jest pierwszym warunkiem prawdziwej pokuty. Ten, kto nosi wrogość wobec swojego brata czy siostry, nie może prawdziwie kochać Boga. Bóg jest bowiem miłością najdoskonalszą i obce Mu jest wszystko to, co przeciwne jest miłości. Prawdziwa miłość dotyka bowiem głębi duszy człowieka. Jezus Chrystus stwierdza: „I Ja ciebie nie osądzam, idź i więcej nie grzesz”. J. 8,11.
Bracia i Siostry!
Życie chrześcijańskie jest niepodzielną całością: - jesteśmy z Bogiem, albo przeciwko Niemu. Świadczy o tym Jezus Chrystus: „Kto nie jest ze Mną, ten jest przeciwko Mnie”. Łk. 11,23. Chrystus jest Oblubieńcem Kościoła. Dusza ludzka jest Oblubienicą i może być mu wierna lub przewrotna. Mała zdrada jest prawdziwą zdradą. Kiedy zaś dusza ludzka pokocha Chrystusa, to wiele zostaje jej wybaczone. Łk. 7,47. Natomiast kiedy nie pokocha Chrystusa Oblubieńca, to i tysiące dobrych uczynków nie zbawi jej. Ap. Paweł pisze: „Choćbym rozdał całe mienie swoje, i choćbym cało swoje wydał na spalenie, a miłości bym nie miał, nic mi to nie pomoże”. 1Kor.13,3. W zgodności z takim pojmowaniem życia chrześcijańskiego i grzechu, rozumieć należy nasze pokajanie – pokutę i sam sakrament spowiedzi. Kajać się należy przed Chrystusem i Kościołem, stąd wynika modlitwa wygłaszana podczas odpuszczania grzechów: „przyjmij i pojednaj się ze Świętym Twoim Kościołem”.
Bracia i Siostry!
Wstępując w dni Św. Wielkiego Postu przebaczmy sobie nawzajem wszystkie nasze przewinienia, pamiętając słowa Chrystusa: „Jeśli bowiem odpuścicie ludziom ich przewinienia, odpuści i wam Ojciec wasz niebieski. A jeśli nie odpuścicie ludziom, i Ojciec wasz nie odpuści wam przewinień waszych”. Mt.6,14-15.
I to jest droga dla prawosławnego chrześcijanina przy wstąpieniu w Św. Czterodziesiątnicę, aby następnie spędzić ją w sposób zbawczy dla duszy i pokłonić się Świętemu Zmartwychwstaniu.
Panie! Umocnij nasze siły duchowe i cielesne. Uczyń nas godnymi wypełnić okres Postu, zachować nienaruszoną wiarę… okazać się zwycięzcami grzechu i bez osądzenia do czasu oddania naszej czci Świętemu Zmartwychwstaniu.
Bracia i Siostry!
Zgodnie z naszą praktyką cerkiewną, wstępując w dni Św. Wielkiego Postu 2012 roku – proszę Was wszystkich o przebaczenie mnie i duchowieństwu, naszych przewinień, które popełniliśmy słowem, czynem, myślami i zmysłami. Przebaczcie nam grzesznym!.


+ Sawa.......................

Metropolita Warszawski i całej Polski

poniedziałek, 6 lutego 2012

Imieniny biskupa Grzegorza





















7 lutego wg. starego stylu Cerkiew czci pamięć św. Grzegorza Teologa - niebiańskiego patrona biskupa Grzegorza.
Z tej okazji życzymy Władyce zdrowia duszy i ciała, wszelkiej pomyślności oraz duchowej radości w dalszej służbie dla dobra Cerkwi.
Mnogaje Leta Wasze Preoswiaszczenstwo !!!